اینم از نود.
چه بسیار شب هایی که همدم تنهایی هام بود.
چه بسیار شب هایی که شادی بخش لحظه هام بود.
می تونم بگم از راکد بودن دور نگهم میداشت .یک جورهایی مثل توی دور موندن.مثل هنوز جوون بودن.
نه صرف این که یک برنامه ی ورزشی و فوتبالی بود.نه.یک انرژی عجیبی درون برنامه جاری بود که کل هفته رو در انتظار دوشنبه آپ نگهم می داشت.
تنها برنامه ی تلویزیون بود که هنوز نگاهش میکردم .
آقای فردوسی پور ، دلمان برایتان تنگ می شود.
امیدواریم در روزگار بهتری شما را ببینیم.
درباره این سایت